روزهایی که با خبرهای ناگوار مصدومیت ارکان اصلی بازی تیم ملی همراه بود. برانکو البته تصمیم گرفت روی نام هیچکدام از آن مردان، خط قرمز نکشد. حتی علی کریمی، فریدون زندی و وحید هاشمیان، مصدوم به جام جهانی رفتند و مصدومیت تنها اجازه حضور در جام جهانی را به ستار زارع و مجتبی جباری نداد.
در فاصله تقریبا 40 روزه تا اولین بازی تیم ملی برابر انگلیس، فقدان ستاره و مرد اول خط حمله با وجود تایید نشدن، نگران کننده است. با قبول تمامی گمانه زنی ها درخصوص زمان پایان مصدومیت سردار آزمون از 4 هفته تا 8 هفته، او یا در جام جهانی نیست و یا کمتر از 72 ساعت پیش از بازی اول، اجازه بازگشت به تمرینات را پیدا می کند. با عدم قبول غیبت او در جام جهانی، تیم ملی یک شماره 20 کاملا ناآماده را با خود دارد. آزمون اولا از یک مصدومیت سخت می آید:" عضله اصلی برای دویدن، استارت زدن و ضربه به توپ" و " ثانیا او به دلیل نیمکت نشینی پیش از مصدومیت، از نظر آمادگی ذهنی و بدنی هم در حالت نرمالی نخواهد بود." جز آزمون، تیم ملی از حضور اللهیار صیادمنش هم محروم است. او به دلیل مصدومیت، یک ماه است که شرایط تمرین ندارد و هنوز هم اجازه بازگشت به تمرینات را پیدا نکرده است.
مشکل هجومی تیم ملی در زمانی حادث شده که اوضاع خوبی هم در دفاع وجود ندارد. این درست که در دو بازی تدارکاتی برابر اروگوئه و سنگال، فقط خودمان توانستیم دروازه مان را باز کنیم ولی در این دو بازی و بخصوص برابر سنگال، کلکسیونی از موقعیت های گل را به رقبا هدیه دادیم که با درخشش حسینی، دفع شدند. در بازی اول هم بیرانوند چند بار ناجی دروازه تیم ملی شد و البته امیرعابدزاده هم به جای بیرانوند، به میدان رفت هم شانس آورد در دو سه صحنه دروازه اش باز نشد به خصوص در صحنه ای که توپ ارسالی به سر مهاجم اروگوئه خورد، توپ پس از برخورد به پای راست و بعد پای چپ عابدزاده وارد دروازه نشد. واقعیت این است که تیم فعلی براساس دو بازی آخرش، شباهتی به تیمهای کی روش ندارد و فاقد اساس و قوام دفاعی است. این سنگ بنا در زمان اسکوچیچ گذاشته شد. او البته تکیه اصلی اش به تیم هجومی ایران بود ولی حالا مشکل هجومی هم با توجه به مصدومیت آزمون، نیمکت نشینی های جهانبخش، تغییر پست طارمی و به تنظیمات کارخانه برگشتن قلی زاده وجود دارد.
غیبت احتمالی آزمون در جام جهانی، ممکن است جز خودش، گریبان طارمی را هم بگیرد. بدون آزمون و در صورت استفاده از طارمی در پیشانی خط حمله، تیم ملی هر دو عنصر اصلی بازی اش در حملات را از دست می دهد. طارمی هرگز بازیکنی برای ایفای نقش مهاجم اصلی نیست. استایل بازی او، بازیکنی است هجومی که از عقب یک سوم دفاعی رقبا به داخل محوطه جریمه می زند، خطا می گیرد و کار را تمام می کند. درست برعکس آزمون که غنای تکنیکی برای دریبل زدن ندارد، بازیکنی برای حفظ توپ و با آن جلو تاختن نیست ولی ضربه زنی است فوق العاده ماهر. اگر یک بار دیگر بازی ایران با سنگال را ببینید و حتی خلاصه بازی اش را هم ببینید، طارمی برابر سنگال، مهاجم نوک بود و یکی از ضعیف ترین نمایش هایش را با پیراهن تیم ملی داشت.
تیم ملی در حال حاضر و با هر متر و معیاری، وینگرها و مهاجمان کناری خوبی دارد ولی قصه این است که بدون آزمون، مردی که سلسله مراتب نهایی را انجام و نیش را در بدن رقیب فرو کند، در تیم ملی وجود ندارد. استفاده از مهاجمان کناری، گوش ها و وینگرها در این پست، فقط ایراد را به فضاهای دیگر تعمیم می دهد. بدون آزمون، کریم انصاری فرد تنها کسی است که قابلیت بازی در این پست را دارد ولی با تایید توانایی هایش، فاصله او و آزمون هم عیان است و همه اینها شاید باعث شود کی روش به سمت بازی با سیستمی برود که مهاجم اصلی ندارد ولی پر است از مهاجمان تله و شماره 9های کاذب.
گزارش از علیرضا خطیبی/ پایگاه خبری فوتبالی
