امین رحیمی: «حسین صدقیانی» متولد 1281 شمسی و زاده تبریز بود. او از کودکی به همراه خانواده به استانبول ترکیه رفت و آنجا در تیم فنرباغچه بازی کرد و بعد در راپید وین اتریش بازی کرد و بعدها هم در شارلروا بلژیک بازیکنی صاحب نام شد.
صدقیانی در 24 سالگی به ایران بازگشت و عضو باشگاه فردوسی مشهد شد و بعد به تیم فوتبال ایران دعوت شد تا در نخستین حضور بین المللی فوتبال ایران در مسابقات قفقازیه شوروی توپ بزند. بعد هم دیگر همواره عضو باشگاه های تهرانی بود و پای ثابت تیم ملی هم بود که البته آن روزها چون فدراسیون فوتبال نداشتیم تیم ملی رسمی هم نداشتیم و صدقیانی که با فوتبال روز دنیا آشنا بود وضعیتش این طوری بود: «وقتی تیم ملی در شهریور 1320 به کابل رفت و با تیم ملی افغانستان بازی کرد صدقیانی را به عنوان سرمربی در کنارش داشت. وی تا سال 1329 همواره مرد اول و تصمیم گیرنده امور فوتبال بود». هر وقت هم می خواستند یک تیم فوتبال تشکیل بدهند که نماینده ایران در مسابقات بین المللی باشد کار، کار حسین صدقیانی بود. بعد هم که فدراسیون فوتبال تشکیل شد و از سال 1326 عضو فیفا شد صدقیانی سرمربی تیم ملی شد و تیم ملی ایران نخستین بازی رسمی اش را جلوی ترکیه بازی کرد در سال 1329.
صدقیانی که به دلیل حضورش در فوتبال ترکیه به «حسین افندی» مشهور بود در دوره ای بازیکن و مربی تیم های ایرانی و تیم ملی بود که فوتبال در ایران ورزشی جدید و نوپا بود و معمولا در مسابقات نتایج خوبی نمی گرفتند اما همین شکست ها پل پیروزی شد. وی تا سال 1340 همچنان جزو ارکان مدیریتی فوتبال ایران بود تا اینکه از دهه 40 شمسی فوتبال ایران بالاخره نامی شد در میان نام ها.
صدقیانی تا سال 1361 زنده بود و بالندگی فوتبال ایران را به چشم دید. درباره وی نیز زیاد گفته اند و قدیمی ها و موسفیدهای فوتبال ایران بسیار تعریف کرده اند و یکی هم این است: «استاد صدقیانی یک موهبت خدایی و یک سینه چاک فوتبال بود که تا لحظه مرگ عاشق فوتبال بود. وی بدون تردید شناسنامه پُر احساس و عاطفه فوتبال ما بوده و باید باور کنیم که اولین ها هرگز فراموش نمی شوند».
پایان پیام/
