دومین شکست فصل تیم پرسپولیس در ورزشگاه آزادی و مقابل احتمالاً جدی‌ترین رقیب‌شان در راه تکرار عنوان قهرمانی رقم خورد. حال فضا‌ی مجازی پر شده از عباراتی مثل «تیم کالدرون واقعاً بده!» یا «کالدرون بلد نیس ارنج بچینه».این‌ها سطحی‌ترین نگاه‌هایی است که می‌توان به نود دقیقهی سرخ‌های تهران مقابل زرد‌های اصفهان داشت.
برخلاف پیش‌بینی همه‌ی سایت‌های خبری و تحلیلی، کالدرون ترکیب برنده مقابل استقلال را تغییر داد و محمد نادری را جایگزین مهدی شیری‌ای کرد که چیز خاصی در این چهار هفته از خود نشان نداده‌‌بود. با اضافه شدن نادری به ترکیب اصلی، سیامک نعمتی به جناح راست خط دفاع منتقل شد، انصاری در دفاع چپ باقی ماند، نادری در سمت چپ خط هافبک قرار گرفت و امیری جایگزین نعمتی در هافبک راست شد. کالدرون به این دلیل تصمیم به حضور هم‌زمان انصاری و نادری گرفت تا زهر حملات سپاهان را از جناح راست بگیرد، جایی که مرتضی منصوری، مدافع رونده‌ی تیم قلعه‌نویی در طول فصل بارها و بارها با سانتر‌هایش برای کی‌روش، قربانی و شهباززاده موقعیت ساخته و در هفته‌ی دوم هم روی یکی از همین سانترها تک گل سه‌امتیازی سپاهان را ساخت. تصمیم تاکتیکی کالدرون باعث شد تا منصوری اجازه‌ی کوچک‌ترین خودنمایی نداشته باشد. از آن سو، نه تنها از قدرت تهاجمی جناح چپ سرخ‌ها کاسته نشد بلکه شاهد موقعیت‌سازی‌های فراوان پرسپولیس روی نفوذ‌های انصاری و تکنیک ناب نادری بودیم. حتی سیامک نعمتی هم حضور مثمر‌ثمری در جناح راست داشت و با مانور‌هایش سمت چپ سپاهان را دچار دردسر کرد و آنها را مجبور کرد تا برای متوقف کردن سیامک ،دو اخطار را به جان بخرند. به علاوه، تیم کالدرون در اجرای «پرسینگ» و فشار تمام زمین بسیار موفق عمل کرد و نگاهی به عملکرد دو مدافع میانی تیم سپاهان به‌خصوص در پانزده‌دقیقه‌ی ابتدایی نیمه‌ی دوم نشان خواهد داد که این‌دو چاره‌ای جز زدن زیر‌توپ‌های بی‌هدف برای رهایی از این فشار نداشتند.
از دقیقهی شصت به بعد اما بازی به تعادل کشیده‌شد. تیم کالدرون خسته از نود دقیقهی پر‌فشار مقابل استقلال به‌نظر می‌رسید و دو روز استراحت کمتر آنها، کاملاً اثرش را روی جریان بازی‌شان گذاشته‌بود. تنها اشتباه کالدرون هم شاید همین‌جا بود که جونیور را بیش از اندازه در ترکیب تیمش نگه‌‌داشت و بسیار دیر از عبدی استفاده کرد که باز‌هم در معدود دقایق حضورش، پر‌تحرک و خطرساز ظاهر شد. خستگی تیم کالدرون اگر‌چه برتری تاکتیکی آنها مقابل حریف‌شان را کم‌رنگ کرده‌بود، اما تیم قلعه‌نویی هم نتوانسته‌بود جز دو‌ضربه‌ی کاشته‌ی نورافکن موقعیتی ایجاد کند.
در‌حالی که حوالی دقیقهی هشتاد و روی کار تیمی عالی سرخ‌ها ازجناح راست، علی علیپور می‌توانست با یک پاس ساده ترابی را در موقعیت مسلم گل‌زنی قرار دهد، پاس اشتباه او توپ را در اختیار سپاهانی‌ها قرار داد و در آن‌سمت زمین هم گویا هافبک‌ها و مدافعان پرسپولیس در شوک موقعیت از دست رفته، دفاع کردن را به باد فراموشی سپرده‌‌بودند! این عدم سخت‌گیری عناصر دفاعی پرسپولیس را، کی‌روش به بی‌رحمانه‌ترین شکل ممکن مجازات کرد و در ادامه هم شاگردان کالدرون نتوانستند خود را از این فروپاشی ذهنی خارج کنند و گل دوم را هم دریافت کردند.
ارنج گابریل کالدرون فقط و فقط یک اشتباه داشت: جونیور براندائو. اما نباید فراموش کرد استفاده از نادری در سمت چپ خط هافبک و به‌کارگیری سیامک نعمتی در جناح راست خط دفاع در یک چنین بازی حساسی هم از دل همین ارنج بیرون آمد.
این تیم هرگز «واقعا بد نیست!» و در بازی با سپاهان تنها برای ده‌دقیقه تمرکز نداشت. علت؟ شاید خستگی در ساق‌ها که روی تصمیمات بازیکنان هم تأثیرش را گذاشته بود، شاید هم داوری که یک اخراج مسلم را نمی‌بیند و وقتی توپ به پشتش می‌خورد، جریان بازی را متوقف نمی‌کند. علت؟ هر‌چیزی غیر از علت‌هایی که قرار است مخاطب را به سمتی سوق دهد که کالدرون چیزی از فوتبال و نفراتی که در اختیارش است، نمی‌داند.
شمشیر‌هایتان را کمی غلاف کنید رفقا! هنوز راه درازی تا پایان فصل باقیست.
