1- پرسپولیس قهرمان نشد. جام در خانه نماند. حدود 100 هزار هوادار هلهله کنان از ورزشگاه آزادی خارج نشدند. همانند بازی با السد، مردم به خیابان‌ها نریختند و پایکوبی نکردند، اما ما در حال ساختن جام قهرمانی دیگری هستیم. جامی که فوتبالی نیست. جامی که قهرمان آن زنان این جامعه هستند. همان‌هایی که سال‌هاست حق‌شان را فریاد می‌زنند. مطمئناً مطالبه بحق آنان، راهیابی «گزینشی» چند ده نفر، چند صد نفر و حتی چند هزار نفر نیست. زنان حق ورود به ورزشگاه‌ها را می‌خواهند؛ بدون «گزینش» و «تبعیض».
2- فینال لیگ قهرمانان آسیا بیش از پیش نشان داد که روحیه مطالبه‌گری زنده است و نفس می‌کشد. مطمئناً این مطالبه تا رسیدن به هدف ادامه خواهد داشت. درهایی که سال‌هاست چند قفله شده، در بازی دوستانه تیم ملی مقابل بولیوی، کمی باز شد و حدود صد نفر به صورت «گزینش» شده وارد ورزشگاه شدند. این تعداد در بازی‌ای که به مراتب حساسیت‌ها و استقبال کننده‌های بیشتری داشت (پرسپولیس- کاشیما آنتلرز) چند برابر شد. حالا می‌توان مطالبه بیشتری داشت. حالا باید سؤال کرد که چطور زیرساخت‌ها تنها برای چند صد زن مهیاست و برای بقیه آماده نیست؟ حالا می‌توان گام بزرگ‌تر و رو به جلوتری برداشت.
3- یادمان باشد این آخرین بازی لیگ قهرمانان آسیا نبود که ای‌اف‌سی و فیفا قید اعمال فشار برای حضور زنان در ورزشگاه را بزنند. یادمان بماند که برای اولین بار چند خبرنگار خانم ورزشی‌نویس موفق شدند به صورت رسمی و با دریافت «آی‌دی» از AFC وارد ورزشگاه شوند. در نظر داشته باشیم که حضور زنان گزینش شده، مجالی مهیا کرد تا تعدادی از دختران و زنان که گزینشی و سفارش شده نبودند، به همراه آنها وارد ورزشگاه شوند. دیروز یکی از خبرنگاران ورزشی‌نویس خانم که شنبه در ورزشگاه حضور داشت، در حساب کاربری توئیتر خود نوشت: «با مسئول ارشد رسانه‌ای AFC در حاشیه اولین ورودم به استادیوم صحبت کردم، می‌گفت تا زمانی که مسابقات باشگاهی آسیا برگزار شود و من باشم، خانم‌های ایرانی حق ورود به ورزشگاه دارند، برای لیگ داخلی و بازی‌های ملی تلاش کنید چون اینها دیگر دست ما نیست.» این صحبت‌های مسئول AFC مؤید آن است که زنان ایرانی گام بزرگی برداشته‌اند و حضورشان در بازی‌های باشگاهی آسیا تضمین شده است.
4- گروهی از افراد جامعه مخالف سرسخت حضور زنان در ورزشگاه به صورت «گزینشی» هستند. قطعاً هیچ کس موافق ورود زنان به ورزشگاه‌ها به این شکل نیست اما مخالفان معتقدند همین تعداد نباید راه ورزشگاه را درپیش می‌گرفتند. با این حال می‌توان دیدگاه این گروه را نقد کرد. می‌توان این سؤال را پرسید که اگر زنان برای اعتراض به ورزشگاه نروند، دقیقاً چه اتفاقی خواهد افتاد و چه چیزی تغییر می‌کند؟ همین حضور گزینشی و تبعیض آمیز بود که باعث شد وقتی اینفانتینو -رئیس فیفا- به همراه مهدی تاج به سمت جایگاه زنان رفت، هواداران یکصدا شعار «دروغه، دروغه» سر دهند. همین حضور می‌تواند فاز مطالبه‌گری را تغییر دهد و راه ورود «عموم» زنان را هموار کند. وقتی حدود هزار خانم وارد جایگاه در نظر گرفته شدند، ورزشگاه به وجد آمد، انگار که پرسپولیس به گل صعود دست یافته است! پس این می‌تواند آغاز یک راه زیبا باشد.
